Anlıyorum... Düşündükçe anlıyorum... Yaşadıkça anlıyorum.... Anladıkça acı çekiyorum... Acı çektikçe kapılar birer birer açılıyor gizemli dünyalara doğru... Açılan her kapı yeni düşünceleri beraberinde getiriyor. Daha fazla düşünüyorum daha fazla anlıyorum. Daha fazla hissediyorum. Daha fazla bilmenin acısını tadıyorum.
Dünümü düşünüyorum... Bugünümü düşünüyorum. Yarınımı düşünüyorum. Ölümü düşünüyorum. Kabiri şünüyorum. Bir anda yüzlerce yıl ötesini düşünüyorum. Binlerce yıl ötesini düşünüyorum ve anlıyorum. Artık düşünmekten vazgeçiyorum. Çünkü hissediyorum.
Gerçekler gerçeklerle aydınlanıyor. Gerçekler gerçeklerle yok oluyor. Yeni gerçekler, eski gerçeklerin yerlerini alıyorlar. Eşya yıllanmış anlamını yitiriyor ve yeni bir anlam kazanıyor ve ben yenileniyorum, hissediyorum ve yeni bir insan doğuyor.
Eşyayı inceliyorum. Maddeyi inceliyorum. Moleküller parçalanıyor, atomlar parçalanıyor. Kuarklar bir görünüp bir yok oluyorlar. Madde kayboluyor. Tutamıyorum. Ellerim boş... Gerçekler kayboluyor... Kapılar açık mı kapalı mı? Var mıyım yok muyum bilemiyorum. Madde kayboldukça ben de kayboluyorum, kendimi arıyorum, binlerce 'ben'in arasında... binlerce 'ben'... hangisi benim bilemiyorum...
Korkuyorum... binlerce 'ben'ler arasında kaybolmaktan korkuyorum. Binlerce 'ben' ve ben binlerce 'ben''de beni bulamıyorum. Tutuyorum teker teker "ben'leri... hepsi ayrı hepsi basit hepsi farklı... Ya Rab! Ben neden bu kadar 'ben'lerle doluyum! Bıktım artık ben 'ben'i aramaktan... 'ben'den vazgeçtim ya Rab!
'Ben'lerden ürküyorum, korkuyorum. Ben 'ben'ler arasında... koşuyorum 'ben'ler arasında... her şey tersiyle bilinir... siyah varsa bu beyazın işaretçisi olması gerektir ve ben 'ben'ler arasında 'ben'lerden vazgeçtim ve 'Sen'i arıyorum. Siyahtan beyaza kaçar gibi... Bir tek 'Sen'i aramayı binlerce 'ben'i aramaya tercih ediyorum.
Ve dua ediyorum: Beni 'ben'ler arasında 'Sen'siz bırakma Ya Rab!
